Biologen zijn er wel uit: mensen zijn gewoon dieren. Maar is dat wel zo? Ik vind van niet. Het idee is voortgekomen uit de aanname dat alles wat er gebeurt in ons lichaam berust op fysisch-chemische processen. En dat zou ook moeten gelden voor het denkwerk, het karakter, de emoties, kortom ons totale geestelijke wezen. In spirituele zin is dat echter onzin.

Alles wijst er natuurlijk wel op dat de mens afstamt van de primaten. Zo zijn de anatomie en fysiologie van ons lichaam nauwelijks anders dan die van de mensapen, onze naaste verwanten. De evolutie verloopt traag, dus als je ergens een onderscheid moet maken tussen mensen en dieren, waar ligt dit dan precies? Wanneer zijn mensapen mensen geworden? Is een eventueel onderscheid tussen mens en dier wel te maken?

Ook zeggen sommigen dat we weliswaar trots mogen zijn op onze geestelijke vermogens, maar dat we dat niet mogen aanvoeren als iets groots dat de mens onderscheidt van het dier. Zo zouden varkens trots kunnen zijn op hun reukvermogen, cheeta’s op hun snelheid en mieren op hun kracht. Dieren blinken altijd wel ergens in uit: katten kunnen hun eigen kont likken en koeien niet, maar zijn ze daar trots op? Het punt is dat trotszijn iets typisch menselijks is. Dieren kennen geen trots. Alles heeft te maken met het zelfbeeld van de mens, met zijn plannen en doelstellingen, met hun levensvisie en hun drang om iets na te laten.

Het doel van evolutie is de ontwikkeling van bewustzijn naar zelfbewustzijn

Welbeschouwd is de algemene lijn van de evolutie zo dat dieren steeds slimmer zijn geworden. Ze zijn steeds bewuster geworden van hun omgeving en van hun plek daarin. Als je dat als leidraad neemt heeft de mens opeens een enorme stap vooruit gezet. Want hoewel elke soort zijn talenten heeft is er maar één die zichzelf aan de top van de evolutie plaatst. Dat is de mens. De mens is als soort ook nog heel jong, veel jonger dan cheeta’s, varkens of katten en dat is geen toeval. De mens is het voorlopige eindpunt van de evolutie. Spiritueel gezien kun je ook zeggen dat ze het voorlopige doel van de evolutie is. Voor biologen is de evolutie doelloos, maar dat valt nog te bezien. Als je de ziel wilt erkennen, en waarom niet, is dat doel er wel degelijk. De schepping is nog steeds gaande en het doel is het ontwikkelen van de hoogst mogelijke vorm van bewustzijn. Bij de mens is dat zelfbewustzijn. Dat zelfbewustzijn is iets dat ook in het dierenrijk wel voorkomt, maar in geringere mate en gekoppeld aan een intelligentie die ook enorm veel lager is dan die van de mens. Dat maakt de mens tot een unieke soort met een unieke opdracht op deze wereld. Wij zijn de bewuste en doelmatige scheppers van deze wereld. Mensen zijn de ogen en handen van de schepper op aarde. Net als dieren en zelfs planten, maar deze zijn zich daar niet van bewust.

Lang is gedacht dat mensen als enige soort gereedschappen konden maken en gebruiken. Dat is niet helemaal waar, want veel diersoorten gebruiken al stenen, takken of andere materialen om bijvoorbeeld aan voedsel te komen, een nest te bouwen, zich te verdedigen of te camoufleren. Maar hoe zelfbewust doen ze dat? Ze denken niet na bij wat ze doen. Zo zijn hun activiteiten niet gericht op het zo mooi mogelijk maken van hun scheppingen. Mensen doen dat wel, zo dragen mensen al heel lang sieraden. Dieren doen dat niet. Zingen vogels zo mooi op basis van hun muzikaliteit? Nee, ze hebben het instinct, de innerlijke drive, en hebben het aangeleerd via hun ouders en soortgenoten.

Het doel van evolutie is het ontwikkelen van bewustzijn naar zelfbewustzijn. Uiteindelijk leidt dat zelfs tot een universeel bewustzijn dat een besef heeft van de eenheid van de schepping. Die laatste groep heb ik ondergebracht in het rijk der heiligen. Verreweg de meeste mensen echter hebben een zelfbewustzijn en een intelligent onderscheidingsvermogen dat werkt vanuit hun ego, hun ik-besef, tot uitdrukking gebracht in de stelling: ‘ik denk dus ik ben’. Dat kan geen dier ons nazeggen! Ergens in de loop van de evolutie is dat bij de mens ontstaan. Noem ze desnoods primaten maar zet ze in een ander natuurrijk. Er is geen reden tot valse bescheidenheid. Mensen zijn de hoogst ontwikkelde levensvormen. Ze zijn de ‘kroon’ op de schepping – nou ja, dat zouden ze moeten zijn, ware het niet dat ze eerst nog van dat akelige egoïsme af moeten zien te komen. Onze evolutie is nog gaande en universeel bewustzijn is nog slechts latent aanwezig bij verreweg de meesten van ons.

Dieren zijn zeer egocentrisch ingesteld, mensen kunnen een doel nastreven en dat kunnen ze doen door het ego te overstijgen en een algemeen belang na te streven.

Dat gaat gepaard met vele psychische verworvenheden.

- Mensen hebben een besef van de dood

- Mensen hebben religies ontwikkeld

- Mensen kunnen spreken

- Mensen kunnen zonder eigenbelang en uit zuivere liefde iets geven

- Mensen kunnen genieten van schoonheid

- Mensen zoeken naar de waarheid achter hun bestaan

- Mensen hebben moraal en streven naar goedheid

- Mensen kunnen zich schamen, want ze hebben een geweten

- Mensen ervaren geluk, als een diep gevoel van tevredenheid

- Mensen maken muziek

- Mensen maken beeldende kunst

- Mensen hebben humor

- Mensen schrijven boeken

- Mensen doen aan competitieve sport

- Mensen streven naar vrijheid

- Mensen zoeken naar ‘zichzelf’

- Mensen ontwikkelen steeds hoogwaardiger technologieën

- Mensen doen gericht onderzoek naar de natuur

- Mensen bedreigen het leefmilieu van alle soorten op aarde …

       maar proberen de schade ook weer te herstellen

- Mensen kennen naastenliefde en liefde voor de natuur

Wees dus niet te bescheiden, maar wees je bewust van je plaats in de schepping. Wees geen egoïstisch dier, maar ga verantwoordelijk om met al het leven op de planeet. Overwin je dierlijke neigingen en wees een mens.